“We wilden graag buiten wonen. Met ruimte en stilte en een plek voor onze zweethutten. Verder niets. Op een dag bracht ik een vriendin van mijn dochter naar huis. We waren bevriend met haar ouders, dus ik liep er de keuken in en daar viel mijn oog op een moodboard dat aan de muur hing met zo’n honderd plaatjes van huizen, ruimtes, natuur en zweethutten. Ik had dit zelf ook zo kunnen uitzoeken. Deze mensen wilden hetzelfde als wij. Konden we het niet samen doen? We gingen met z’n vieren in gesprek om af te tasten wat we wel en niet wilden en merkten meteen dat we op één lijn zaten. We besloten om samen te zoeken.”

Buiten de Randstad

“De zoektocht begon heel optimistisch in de omgeving van Utrecht, maar elke dag zagen we daar de prijzen stijgen en ons gezamenlijk budget bleek te beperkt voor de Randstad. Toen bedachten we dat we dan misschien beter zelf konden gaan bouwen, en zochten een kavel. Zij zijn heel erg handig, dus dat zagen we wel zitten, maar we visten elke keer net achter het net. Tot we in Hengelo (Gelderland), zo’n 17 km ten zuidoosten van Zutphen, een volledig vervallen, oude varkensboerderij vonden. Die stond al 7 jaar te koop. Op ruim een hectare grond stonden een ruim 100 jaar oude boerderij en een flink aantal grote stallen vol met asbest. Niemand durfde er zijn handen aan te branden, maar wij vonden het perfect. Er was uitzicht, stilte, rust en ruimte, maar het zou wel een enorme klus worden.”

Naar nul op de meter

“Het huis wilden we volledig duurzaam verbouwen. Naar nul op de meter. En het huis en terrein echt samen delen. Dat is namelijk de enige manier om toekomstbestendig te bouwen en te leven. En we wilden gewoon laten zien dat het kan. Daarvoor zochten we een financiering, maar we kregen overal afwijzingen: een hypotheek voor twee gezinnen met één huis was onmogelijk, zei de een na de ander. Ik besloot me daar niet bij neer te leggen, want we zijn volgens mij niet de enigen die zoiets zoeken.”

Een hypotheek en naar de notaris

“Op een vrijdagavond stuurde ik dus een mail naar de directeur van Triodos Bank en zaterdagochtend vroeg ontving ik al een reactie. ‘Ik snap het en ga kijken wat ik kan doen’. Een week later hadden we drie gesprekken en drie weken later hadden we een hypotheek. Daarna moesten we nog wel naar de notaris om een aantal zaken vast te leggen. Wat zou er gebeuren als er iemand zou overlijden? Wat voor gevolgen had dat dan voor het andere stel? En voor de kinderen? Wat zou er gebeuren als een stel ging scheiden? De notaris legde dat voor ons vast in een volkomen onleesbaar wettelijk waterdicht stuk. Dat heb ik vervolgens vertaald naar Jip-en-Janneketaal en online gezet. Want misschien hebben anderen er ook wel wat aan.”

Hulp van vrienden en familie

“De verbouwing wilden we in eerste instantie helemaal zelf doen, maar het bleek nogal ingewikkeld om zo'n oud huis echt nul op de meter te maken. We moesten dus heel veel leren. Gelukkig vonden we een aannemer die bereid was om ons op te leiden. Hij komt om ons iets te leren, van veilig steigerbouwen tot het bevestigen van isolatieplaten, oefent een tijdje met ons en vertrekt dan weer. Zo gaan we stap voor stap verder. Wel met heel veel hulp van vrienden en familie.”

We hebben elkaar echt gevonden

“Als families hebben we elkaar echt gevonden. Ook omdat we weten dat we zo'n ingewikkeld groot project los van elkaar nooit hadden gered. Ook tijdens het verbouwen is het fijn om het niet met z’n tweeën te doen. Het is af en toe echt wel zwaar, maar als één van ons het dan even niet meer ziet zitten, zijn er nog drie mensen die er vol voor gaan. Zo vangen we elkaar op. We doen het ook allemaal naast onze ‘normale’ banen. Soms denken we zelf dat het helemaal niet opschiet, maar als vrienden en familie een tijdje niet langs geweest zijn, dan zijn ze onder de indruk hoe ver we al weer zijn. Dat geeft ons moed. Zelf zie je het niet altijd, maar we zeggen altijd lachend ‘het groeit gestaag’. Dat klinkt veel beter dan ‘het gaat langzaam’.”