Twee jaar geleden werden Rik en Sandra verliefd op dit huis. En op deze plek, met aan de voorkant vrij uitzicht over de rivier en aan de achterkant over weilanden van Staatsbosbeheer met vredig grazende koeien. Het mooiste vonden ze nog dat het huis eigenlijk bestaat uit twee delen die door een gang met een voordeur met elkaar zijn verbonden. Het was precies wat ze zochten: een perceel waar ze samen met de ouders van Sandra konden gaan wonen.

Een eigen plek, maar wel samen

Sandra: “We waren eigenlijk erg tevreden over ons huis bij Nes aan de Amstel. We hadden het naar onze eigen wensen verbouwd, de kinderen fietsten gemakkelijk naar school in Uithoorn en we hadden leuke buren. Maar toen we op een dag bij vrienden langsgingen die waren verhuisd naar Woerdense Verlaat, ontstond het idee.”

Rik: “Het huis van onze vrienden was groot en had ook bijgebouwen. Ze hadden veel ruimte voor een interessante prijs.” Sandra: “Ik ben enig kind en wij werken allebei fulltime. Toen mijn moeder ziek werd, besefte ik dat het niet eenvoudig was om ze elke dag een kopje soep te brengen. Ook al woonden ze niet eens zo ver weg. Onze vrienden vertelden dat er verderop nog een stuk grond met twee grote huizen te koop stond. Daarop opperde Rik: ‘Zou dat niet iets zijn om met je ouders te doen?’” Rik: “Als we allebei ons huis verkochten, zouden we dit met de overwaarde kunnen kopen. Dan hadden we onze eigen plek, maar waren we wel samen. Van dat idee werden we allebei heel blij.”

Serieuze zoektocht

Sandra legde het idee voor aan haar moeder. Ivonne: “Ik was meteen heel enthousiast, maar mijn man Rob moest even wennen. Tot Sandra de webpagina met alle informatie en foto’s doorstuurde. Toen zag hij ineens de mogelijkheden.” Het huis in Woerdense Verlaat bleek uiteindelijk niet geschikt, maar het was wel het begin van een serieuze zoektocht. Rob: “Ik had wel wat eisen. Ik houd van klussen en wilde daar graag ruimte voor. In ons vorige huis had ik drie schuren. Dat ik van die ruimte iets moest inleveren zat er wel in, maar niet te veel. En ik wilde aan een rivier wonen, zodat ik een boot voor de deur kon leggen.”

Toen ze dit huis online zagen, hadden ze eerst twijfels. Rik: “We wilden eigenlijk niet eens gaan kijken. Het stond al lang te koop en het ligt aan zo’n klein weggetje. De dichtstbijzijnde bushalte is twee kilometer verderop. En de vraagprijs was echt behoorlijk hoog.” Sandra: “We besloten om toch te gaan kijken en waren snel verkocht. Wel hadden we twijfels bij het huis voor mijn ouders. Het was onhandig ingedeeld en eigenlijk meer een stal dan een woning. Hier kan ik ze toch niet in laten wonen, dacht ik. Schoorvoetend belde ik mijn vader en legde uit in welke toestand het huis zich bevond.” Rob wilde wel even gaan kijken. Sandra had me van tevoren zo erg gewaarschuwd dat ik het eigenlijk wel vond meevallen. Er moest wel behoorlijk verbouwd worden, maar ik zag de potentie en we besloten ervoor te gaan.”

Generatiehypotheek

Rik: “We moesten dus allebei ons huis verkopen en een nieuwe hypotheek aanvragen. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn. De hypotheekadviseur die ons eerder had geholpen, kon dit keer niets voor ons doen. Onze huisbank wilde niet eens met ons in gesprek, ook al hadden we een behoorlijke overwaarde. Toen ben ik gaan googelen. Uiteindelijk kwam ik via de termen ‘kangoeroewoning’ en ‘generatiehypotheek’ bij Triodos Bank terecht. We legden ons plan uit en onze adviseur Edwin was meteen enthousiast. Allereerst omdat we twee huizen achterlieten voor anderen, en omdat we samen gingen wonen met Sandra’s ouders. Hij ging samen met ons kijken hoe we dat konden realiseren.”

Verduurzamen en verbouwen

Sandra: “En het lukte. Ons bod op het huis werd geaccepteerd, met z’n vieren kregen we de hypotheek rond en in korte tijd verkochten wij en mijn ouders onze huizen. We konden gaan nadenken over de verbouwing. Zelf hoefden we niet heel rigoureus te verbouwen, maar er was wel genoeg te doen. We creëerden twee extra slaapkamers in de bestaande ruimtes, de rietkap moest vervangen worden en we kregen zonnepanelen en een warmtepomp. Het huis ging naar energielabel A.” Rik: “Dat was ook wel nodig, want toen we de energierekening van de vorige bewoners zagen, dachten we eerst dat het maandbedrag het jaarbedrag was.”

Ivonne: “Bij ons was de verbouwing iets ingrijpender. We hebben twee maanden op zolder gewoond terwijl de benedenverdieping werd verbouwd. Met kerst zaten we tussen het bouwplastic aan een tafeltje met een minikerstboom, maar wel met uitzicht over het weiland.” Sandra: “Ik voelde me wel schuldig hoor, dat jullie er zo bijzaten. Ik heb me echt wel eens afgevraagd of het goed was dat ik jullie dit had aangedaan.” Ivonne: “Het was het allemaal waard, want we zitten er nu heerlijk bij.”

Zelfstandig maar verbonden

Moesten ze eraan wennen om samen te wonen? Ze geven allemaal – inclusief de kleinkinderen – hetzelfde antwoord: “Nee!” Ivonne: “We wonen echt zelfstandig. Ook al delen we de voordeur, we zijn echt buren. We lopen niet zomaar bij elkaar binnen, maar kloppen altijd. Eten doen we bijvoorbeeld ook niet samen. Maar het is heel fijn dat we nu zo met elkaar verbonden zijn en ik het leven van mijn kleinkinderen kan volgen. Ze lacht: “Staan ze daar bij het hek te zoenen met hun vriendinnetje. Dan duik ik wel even weg.” Sandra: “Nou ja mam, dat hoeft toch niet. Jij woont hier toch. Moeten ze dat maar ergens anders doen.” Ivonne: “Wat ik tot slot ook nog belangrijk vind om te noemen: we hadden dit natuurlijk nooit gedaan als we niet zo’n leuke schoonzoon hadden.”

Toen Ivonne viel en haar stuitje brak, was het heel praktisch dat ze naast elkaar wonen. Rob belde Sandra om te vragen of ze even kon helpen om haar moeder overeind te krijgen. Dat lukte hem niet alleen. Ivonne: “Ja, en dan hoef je dus niet te kloppen.” Sandra: ”Toen mijn moeder in een kliniek moest revalideren, hebben we vaker met mijn vader gegeten. Het was fijn dat we iets voor ze konden betekenen.”

Leuke buren

De kinderen konden op dezelfde school blijven. De langere afstand tot school was met elektrische fietsen snel opgelost. Nu zijn ze helemaal gewend en houden ze van het vrije uitzicht en de eenden, honden, katten en koeien in de tuin. Ook lopen ze gemakkelijk binnen bij hun opa en oma. Om even te kletsen, maar ook als het snoep of de frisdrank thuis op is of om de auto te lenen. Ivonne: “Ik bemoei me niet met de opvoeding, maar ik geniet er gewoon ontzettend van om ze zo vaak te zien.” Sandra: “Ik zag mijn vader en jongste zoon laatst samen sleutelen aan de scooter. Daar werd ik zo blij van. Ook houden ze een oogje in het zeil als wij met vakantie zijn en we passen op elkaars dieren.”

Natuurlijk moesten ze wel de buurt weer leren kennen, maar die stap was niet zo groot. Ivonne: We wisten meteen een ding zeker: aan een kant hebben we leuke buren.”