Alsof ze er al jaren wonen, zo ziet het huis van Feike en Marcia, hun dochter Melissa en haar man Robbert en kleinkinderen Fenne, Linde (beiden 4) en Mila (1), eruit. Maar op het moment van schrijven hadden zij twee maanden geleden pas de sleutel gekregen. In de grote woonkeuken, die verbonden is met de woonkamer, staat een tafel waar ze met veel mensen aan kunnen eten. Feike: “Dat moet ook wel. We vonden het belangrijk dat onze andere dochters (plus aanhang) ook altijd kunnen komen logeren.”

Het is lekker weer, dus de deuren naar de tuin staan open. Marcia: “Achter in de tuin staat een kas. Dat is onze favoriete ruimte. Er staat een bank en een tafel om spelletjes aan te spelen, want daar houden we van.” 

De wens om samen te wonen

Het idee om samen te gaan wonen bestond al langer, maar toen Feike en Marcia vijf jaar geleden een grote vrijstaande woning kochten, dachten dochter en schoonzoon Melissa en Robbert dat het idee van de baan was. Tijdens de zomervakantie van 2023 kwam het idee toch weer ter sprake. Feike: “Wij hadden het idee nooit afgeschreven. We hadden een huis gekocht, maar daar zaten we niet aan vast. Dat wilden we best weer verkopen. Maar we beseften ons wel dat áls we het wilden doen, we niet te lang moesten wachten.”

Melissa: “Voor ons was het ook een stap waar we aan toe waren. We groeiden letterlijk uit ons huis. Met drie dochters zou wat meer ruimte heel lekker zijn, maar de huizen zijn tegenwoordig zo duur. Voor het bedrag dat we te besteden hadden, schoten we in vierkante meters niet heel veel op. Als we met elkaar gingen wonen, hadden we ineens veel meer mogelijkheden..”

Ze vervolgt: “Onze keuze om samen te wonen, is overigens niet alleen financieel gedreven, hoor. Het ging ons vooral om het samenwonen. We woonden altijd al bij elkaar om de hoek. De kinderen hadden bij mijn ouders ook een eigen kamer en we gingen regelmatig met elkaar op vakantie. We weten wat we aan elkaar hebben. Samenwonen was een logische stap.”

Wonen met drie generaties

“Ik kan me wel voorstellen dat er gezinnen zijn die uit noodzaak gaan samenwonen”, zegt Marcia. “Dat ze bijvoorbeeld in de tuin iets creëren, maar dat was het bij ons niet het geval. Het idee om met drie generaties samen te wonen, spreekt ons gewoon heel erg aan. Feike en ik zijn gezond en de kleinkinderen nog erg jong. Daar hebben Robbert en Melissa hun handen vol aan. Wij voelden heel sterk dat wij nu kunnen helpen met de zorg voor de kinderen. Later kunnen Robbert en Melissa weer wat voor ons betekenen. Als dat nodig is natuurlijk.” 

Robbert: “Mensen vroegen mij soms vol ongeloof: ga je écht met je schoonouders wonen?'. Maar ik heb nooit getwijfeld. We kunnen eerlijk zijn tegen elkaar en onze verwachtingen naar elkaar uitspreken. Als dat niet kan, dan zet je zo’n stap natuurlijk niet.”

Samen gingen ze op zoek naar een woning, maar toen kwamen al snel de hobbels op de weg. Robbert: “We hadden allebei een koophuis dat we konden verkopen, dus we hadden niet verwacht dat het ingewikkeld was om samen iets te kopen. Dat bleek toch wat tegen te vallen.”

Meer tijd om dingen uit te zoeken

Feike: “Al snel vonden we een geweldig mooi huis met een groot stuk grond. We wilden gaan biedenen klopten aan bij banken die een hypotheek verstrekken aan meerdere personen. Dat zijn er maar twee of drie in Nederland. Wat bleek? Er zat een stuk agrarische grond bij en daar kun je geen gewone hypotheek voor afsluiten. We hadden daarom meer tijd nodig, maar de verkopende partij wilde daar niet op wachten.”

Hij vervolgt: “We waren natuurlijk teleurgesteld, want die plek ging aan onze neus voorbij. We besloten daarom eerst om ons financiële plaatje rond te krijgen en pas daarna weer verder te zoeken. We schakelden ook de hulp in van een kennis, die met drie stellen een woning had gekocht. Hij heeft ons op weg geholpen met allerlei handige tips en goede contacten.”

“Die hulp (van iemand die het proces al heeft doorlopen, red.) bleek onbetaalbaar,” vertelt Feike. “Daardoor ging alles ineens een stuk sneller. Via hem vonden we een notaris die dit al eerder had gedaan, maar ook een contactpersoon bij een verzekeraar. Want als je met z’n vieren woont, heb je bijvoorbeeld ook een opstalverzekering nodig op ieders naam. Dat is niet standaard waardoor eigenlijk elk bedrijf zegt: ‘Dat kan helaas niet’. Maar met veel doorzettingsvermogen en een beetje geluk vind je iemand die bereid is om met je mee te denken.”

Een duurzaam gemeenschappelijk huishouden

Goed voorbereiden vonden ze dit keer wel hun huis. Het was ruim, relatief nieuw en goed geïsoleerd. Bij Triodos Bank konden ze terecht voor een hypotheek. Feike: “Triodos Bank heeft al ervaring met co-housing. We konden de hypotheek afsluiten met vier personen.” Het leek allemaal voorspoedig te verlopen, totdat er een nieuwe uitdaging opdook. Mochten ze wel samen in dit huis gaan wonen? Of hadden ze daar een vergunning voor nodig?

Melissa: “Na een aantal telefoontjes met de gemeente, kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat we een duurzaam gemeenschappelijk huishouden zijn. Dat betekent: een huishouden waar meerdere personen langdurig samenwonen, kosten met elkaar delen en voor elkaar zorgen. Daarom hadden we geen vergunning nodig. We waren zo opgelucht, want een vergunning aanvragen zou acht weken duren en alles vertragen. Nu konden we meteen een bod doen.”

Mazzel met de hypotheek

Feike vult aan: “Het bod werd geaccepteerd, maar we konden geen overbruggingsfinanciering krijgen voor twee hypotheken. Daardoor moesten Robbert en Melissa hun woning heel snel verkopen en overdragen. Gelukkig gingen de kopers en de notaris mee in de haast. Achteraf hebben we veel geluk gehad met de timing. Ik was bij de aankoop 56 jaar en tot die tijd nemen ze je inkomen mee voor je hypotheek. Vanaf 57 jaar is dat je pensioen. Dan hadden we minder kunnen financieren. Dat wisten we niet.”

Melissa: “Het was wel heel fijn dat we dit proces met z’n vieren konden doen. Iedereen deed waar die goed in was.” Marcia vult aan: “En als je de juiste mensen om je heen hebt, zoals een notaris, taxateur, mensen bij de verzekeraar en natuurlijk een bank voor de hypotheek, dan gaat het proces ineens snel. De notaris deed de overdracht gewoon hier in de tuin. Dat vonden we zo leuk. De verkopende partij moest er even aan wennen.”

De moeite waard

Melissa: “Nu we er eenmaal wonen, was het allemaal de moeite waard. We hebben natuurlijk goede afspraken gemaakt over het betalen van de hypotheek en de vaste lasten, maar verder ontdekken we nu hoe we de rest gaan organiseren. Zoals de boodschappen. Die doet Robbert nu. Maar hoe we de kosten gaan verdelen, zoeken we nu uit.” 

Feike: “Ook het verder verduurzamen van het huis is een gezamenlijk proces. We zoeken naar oplossingen om de woning - zo veel mogelijk - energieneutraal te maken. We kijken naar zonnepanelen, een elektrische boiler en andere manieren van energieopslag. Als we alle informatie hebben verzameld, gaan we keuzes maken.”

Marcia: “Verder doen we alles samen. Zelfs de zorg voor de katten en hond doen we samen. Maar we hebben ook een eigen ruimte in huis om ons terug te trekken. Ik vind dat deze manier van wonen veel vaker mogelijk zou moeten zijn, want het is een oplossing voor veel maatschappelijke uitdagingen. Van huizenkrapte tot hoge kosten voor de kinderopvang of gebrek aan plek in verpleegtehuizen voor ouderen. En het is zo leuk om de kleinkinderen te zien opgroeien.” 

Melissa: “Als ik na een drukke dag met drie kinderen om me heen probeer te koken, dan komt mijn moeder binnen en roept: ‘Wie wil even met me tekenen?’ Of mijn vader zegt ergens op zaterdag: ‘Wie gaat er mee naar de markt?’ Dat geeft dan meteen even lucht. Maar ik ben vooral heel blij en trots dat we het voor elkaar hebben gekregen. We moesten doorzetten en hebben behoorlijk wat tegenslagen gehad, maar het is wel mooi gelukt.”